سینمای هند روز به روز به رشد خود ادامه می دهد و فرسنگ ها از سینمای آسیا فاصله می گیرد. استفاده از تکنولوژی روز دنیا در حرکت دوربین و روایت داستان با قصه های جذاب هند ترکیب شده و سینما مختص هند را تشکیل داده است. فیلم باجیرو و مستانی نیز در ادامه همین روند نقش خود را ایفا می کند تا به کشورهایی همچون ایران نشان دهد که چطور می توان یک داستان حماسی و افسانه ای کهن را به تصویر کشید و فرهنگ و تمدن دیرینه یک مرز و بوم را، نفسی تازه بخشید.

فیلم مستانی از همان ثانیه های ابتدایی شما را جذب خود خواهد کرد. سینمای هند توانسته است با بکار گیری جذابیت های بصری فیلم، ذهنیت همگان را از سینمای بالیوود کاملا محو سازد. استفاده و خلق فضاهایی بسیار مجلل، صدا گذاری خوب و حرکت دوربین حساب شده همه حاکی از حضور یک تیم متخصص در پشت صحنه را دارد. بازی بازیگران در کل روان بوده و بنا به قولی تو ذوق نمی زند. البته میمیکهای افراطی صورت و حرکات رزمی اغراق شده، از مشخصه های سینمای بالیوود به شمار می رود و نمیتوان این موضوع را به عنوان نقطه ضعف وارد دانست.
تنها موردی که باعث می شود مخاطب از فیلم و موضوع آن منحرف گردد، پرداخت سطحی به شخصیت ها و عدم خلق کاراکترهای تعریف شده است. بطوریکه بازیگران نمی توانند از حد یک تعریف کم عمق به مخاطب نزدیک تر شوند و یا به عبارتی دیگر، مخاطب قادر به همزاد پنداری با شخصیت های داستان نمی باشد. بازی پسر بزرگ باجیرو اصلا خوب در نیامده است و سطح فیلم را به شدت تحت الشعاع قرار می دهد.
 
به عنوان جمع بندی میتوان این نکته را ذکر کرد که با وجود تمام نواقص فیلم، پارامترهای برجسته فیلم به قدری بودند که نواقص فیلم را پوشش دهند. صحنه های رزم و رقصهای سنتی، در جای جای فیلم زیبایی های بصری فیلم را دو چندان کرده اند.