سد معبر

 

 

اولین فیلمی که در جشنواره فجر سی و پنجم دیدم سد معبر بود. فیلمی که به قول قطبی زاده در ژانر نکبت که پر مخاطبترین و درآمدزا ترین ژانر سالهای اخیر سینمای ایران به حساب می آید، جای میگیرد. فیلم آغار خوبی دارد ولی در معرفی شخصیت ها خیلی مستقیم عمل می کند، بطوری که مخاطب احساس می کند که مثلا در صحنه داخل خانه که همه حضور دارند کارگردان خواسته تمامی گذشته مهم این خانواده را در یک پلان سه چهار دقیقه ای روایت کند. از سوی دیگر، داستان فیلم طوری نوشته شده که به نظر از معدود فیلمهای امسال خواهد بود که مخاطب را تا پایان فیلم همراه خود بکشد. البته به نظر یکی از دوستان، ریتم فیلم تند تر از سرعت انتقال مطلب آن است و در آخر فیلم، مخاطب را میبینیم که گویی در یک تعقیب و گریز عقب افتاده است و نفس نفس میزند که من نیز با این تعبیر تقریبا موافقم.
 
فیلم پر است از اتفاقاتی که پیاپی در حال رخ دادن اند. بازی بازیگران خوب از آب در آمده،بخصوص کیایی و بهداد که خیلی خوب باهم اخت گرفته اند ولی کماکان بازی کوثری تو ذوق میزند. تصویربرداری فیلم و عوامل پشت صحنه نمره خوبی را از مخاطب دریافت می کنند چون می توان گفت با فیلمی نسبتا خوش ساخت طرف هستیم.
 
یکی از ایراداتی که نتوانستم علت آنرا واکاوی کنم نام و عنوان فیلم بود. نمی دانم چطور میتوان رابطه ای میان کانتکست یا محتوای فیلم با سد معبر متصور شد. همچنین پایان نسبتا باز فیلم بعد از یک سری کنش و واکنش و علت و معلولی که در جای جای فیلم شاهد آن هستیم مخاطب را اذیت میکند گویی که با یکی از محصولات کارگاه عملی فیلمسازی اصغر فرهادی طرف هستیم. در هر حال سد معبر فیلمی است که در این بهبوهه ی فیلمهای بد امسال که در جشنواره ناظر آن بودیم فیلمی قابل قبول به حساب می آید که ارزش یکبار دیدن و وقت گذاشتن را دارد.
 
 

 
 

علیرضا محبی مدیریت تصویربرداری در استودیو انار را بر عهده دارد. او تصویر برداری را خیلی جدی در سال ۱۳۹۰ آغاز کرده است. او دانش آموخته ی مکانیک در مقطع کارشناسی است. مدیریت تصویر برداری چند فیلم کوتاه در کارنامه ی هنری او مشاهده می شود. علیرضا علاقه مند موسیقی راک است و آناتما گروه محبوب اوست.

پاسخ دهید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *