فراست/نیکسون
اخیرا فیلمی با عنوان فراست/نیکسون توجهم را به خود جلب کرد. ساخته ی دیگری از کارگردان مورد علاقه ام، ران هاوارد. ران هاوارد در این فیلم سراغ ماجرایی واقعی از رئیس جمهور پیشین آمریکا، ریچارد نیکسون رفته که در آن، به ماجرای استعفای نیکسون از سمت ریاست جمهوری پرداخته است. فیلمی در غالب مستند داستانی که خیلی خوب و دقیق اجرا شده است.
لکنت فیلم در باز تعریف اتفاقات پیرامون نیکسون در ماجرایش باعث احساس سردرگمی مخاطب می شود، چنانچه اگر مخاطب درباره ی نیکسون و ماجرای هتل واترگیت اطلاعاتی نداشته باشد، به سختی میتواند با موضوع ارتباط برقرار کند. از طرفی پیشرفت ماجرا در این فیلم، ریتمی بسیار خوشایند دارد. مصاحبه ی یک مجری تاک شوی تلویزیونی با نیکسون در ابتدا مدیوم جذابی به نظر نمی رسد، اما در نهایت فیلم با هنرمندی حول همین ماجرا، مخاطب را با خود همراه می سازد.
به نظر می رسد که Frank Langella در نقش نیکسون سنگ تمام گذاشته و بازی درخشانی را ارائه کرده است. در مقابل کاراکتر فراست ناپخته تر از آنچه که باید از آب درآمده و علیرغم بازی نرمال Michael Sheen، ارتباط با نقشش برای مخاطب گنگ است.
فراست/نیکسون از آن دسته فیلم هاییست که باید به تماشایش نشست، تا معنای واقعی دموکراسی را احساس کرد. رئیس جمهوری که پیش از استیضاح، خود از سمتش استعفاء می دهد.