چند سال پیش وقتی که می خواستم فیلم فرزندان انسانها را تماشا کنم می دانستم که فیلمی سنگین و پر محتوا پیش روی من است، ولی گویی تقدیر این بود تا چندین سال بگذرد و با دانشی بهتر به تماشای این فیلم بنشینم. این فیلم با نگاهی کاملا متفاوت به زمان آینده و اتفاقات آن می پردازد. در این فیلم در سال ۲۰۲۷ هستیم، ولی از دستگاه ها و ماشینهای پرنده و ابر تکنولوژی ها خبری نیست. از همان پلان ابتدای فیلم که در داخل یک کافه آغاز می شود متوجه می شویم که دغدغه کارگردان انسانهای زمان آینده است نه تکنولوژی های خارق العاده که مثلا در فیلم جزیره شاهد آن بودیم. تکیه بر به پایان رسیدن نسل بشریت و ناباروری زنان موضوع نسبتا بکری بود که کارگردان در جای جای فیلم به آن اشاره دارد.
استفاده از مدیر فیلمبرداری قدری چون امانول لوبزکی که اهل هالیوود او را “چیوو” خطاب میکنند دیگر خیال هر کارگردانی را از بابت انتقال بصری زیبای مفهوم مورد نظر کارگردان را راحت میکند. فردی که بعد ها در سه سال متوالی برای فیلمهای «جاذبه»، «برد من» و «از گور برخاسته» یا روننت توانست اسکار را از آن خود کند. بعد از دیدن این فیلم متوجه می شویم که چگونه چیوو توانسته است آرام آرام در خلق پلانهای تک برداشتی به غایت داشته های فنی خود برسد و تصاویر حیرت انگیز روننت را خلق کند. کمتر کسی میتواند صحنه فرار داخل ماشین، انفجار در کافه و نجات مادر و نوزادش توسط تیو را از خاطرش فراموش کند. تصحیح رنگ و صدا گذاری و تدوین فیلم همه و همه دست به دست هم داده اندتا شاهد اثری یک دست باشیم.
این فیلم مانند تلنگری عمل میکند که مخاطبش را در مورد آینده نه چندان دور و عکس العمل آنها در مواجه به مسایل روز به فکر فرو برد.