آخرین فیلم رامبد جوان٬ «نگار» است. فیلمی خوش ساخت که به نوع خود دستاوردی در ژانر اکشن ماجرایی محسوب می شود. نگار جواهریان نقش خود را به خوبی ایفا می کند و کاملا ما را با نگار قصه همراه می سازد٬ درد نگار دردمان می شود و نگاه جستجو گرانه اش نگاهمان. محمد رضا فروتن کاملا خنثی است و نه به فیلم ضربه زده و نه کمکی به فیلم کرده است. قصه ی نگار ـ که نگارشش به نظر کار دشواریست ـ در عین پیچیدگی هایش خیلی خوب از آب در آمده و اصلا گنگ به نظر نمی رسد. لوپ ها و بازی های زمانی اش هم خیلی به جاست٬‌ بوی خلاقیت میدهد و بر خلاف آثار اخیر مکری٬‌ «ماهی و گربه» و مخصوصا «هجوم» که تکرار غم انگیز فیلم کوتاه «محدوده ی دایره» اش هستند٬ رامبد جوان  در «نگار» به طرز خلاقانه ای از این تکنیک ساختاری استفاده کرده است. رد پای مانی حقیقی و استایلش در کیفیت خروجی «نگار»‌ کاملا مشهود است.
افسوس که «نگار»‌ در حاشیه های زندگی شخصی رامبد جوان کمرنگ می شود. انتخاب نام فیلم به نام همسرش نگار جواهریان و تقدیم کردن فیلم به او٬ خیلی شخصی به نظر می رسد و خود به خود٬ فیلم رامبد جوان را به حاشیه می برد.

صحنه های اکشن فیلم خیلی خوب درآمده و ارشا اقدسی برای «نگار» عملکرد قابل قبولی ارائه داده است. حیف جشنواره ی فجرمان که در آن٬ چنین اثری کاملا از دید داوران دور ماند٬ با اینکه مستحق چندین سیمرغ یا حداقل تقدیر بود.

تصویربرداری چنین فیلمی کاری بسیار دشوار است٬ چرا که دوربین نباید از ریتم سریع اتفاقات عقب بیافتد و همزمان حس و حالی سیال را منتقل کند که جناب بدخشانی در این مورد چندان موفق عمل نکرده اند. گرچه چند سکانس خوب و تصویربرداری به اصطلاح سر حال هم در فیلم دیده می شود٬ اما همین چند صحنه اندک اند که «نگار» را سر پا نگه داشته اند.

سینمای ایران باید قدردان کسانی باشد که جرات می کنند٬‌ تلاش می کنند تا سینما را زنده نگه دارند٬ همه ی سینما را. یادمان هست که «پارک وی» جیرانی جزو اولین فیلم های جدی ژانر وحشت بود٬ اما آنقدر از او و عملکردش نقد منفی شد٬ که اگر خرده علاقه ای به فعالیت در این ژانر در حال شکل گرفتن بود٬ از بین رفت. درست است که «پارک وی» فیلم ضعیفی بود٬ اما شروع کننده ی راهی ارزشمند بود که فقدانش در سینما احساس می شد. این همان رفتاریست که به ما اجازه می دهد بدون در نظر گرفتن محدودیت هایمان٬‌ فیلم هایمان را با فیلم های هالیوودی مقایسه کنیم. اما هر نقدی ظرف و میزانی دارد. چه خوب است که نقاط ضعف و قدرت را با هم ببینیم. نقد های منفی بسیاری نیز بر «نگار» وارد است٬ اما خیلی از آثار تولیدی سینمای ایران نیز مبتلا به نقاط ضعفی جدی اند. تدوین درخشان بهرام دهقانی اتفاقی است که نمی توان به سادگی از آن عبور کرد. همه را با هم ببینیم.