فیلم سینمایی مسافران را میتوان چکیده تکنولوژی ساخت فیلمهای مربوط به فضانوردی دانست. فیلمی پر از جلوه های ویژه که بیننده را غرق در خود میکند. نکته جالب اینکه این فیلم نیز از غافله این ژانر عقب نمانده و سازندگان فیلم تا جایی که میتوانستند سعی کرده اند که جلوه های ویژه را بصورت واقعی و در صحنه اجرا نمایند. کاری که پیش از این در فیلم جاذبه و اینتراستلار و ماه دیده بودیم. البته که نبایست از تاثیرات شاهکار کوبریک یعنی یک ادیسه فضایی چشم پوشی کرد. فیلمی که به نوعی کلاس آموزشی بوده برای سازندگان فیلم های مذکور.

انتخاب کاراکتر های فیلم خیلی بجا صورت گرفته، بطوریکه بیننده را کاملا با فیلم همراه میکند. استفاده از فضای رنگی با طیف رنگی محدود و طراحی صحنه کاملا مدرن و واقعی و نورپردازی های نرم باعث شده اند که تا حد زیادی داستان فیلم قابل لمس شود. راجع به تصویربرداری این فیلم چیز زیادی قابل بحث نیست، چرا که با یک تصویربرداری بی نقص روبرو هستیم. روایت دوربین کاملا وفادار به داستان است. طوریکه در لحظاتی که اغتشاش و تشویش در حالات بازیگران هویداست، حرکت دوربین مانند یک رقص باله با بازیگر همراه می شود و زمانیکه فیلم زیبایی و آرامش محیط را به مخاطب منتقل میکند، دوربین نیز همچون ناظری صبور، زیبایی مناظر کیهان را به بیننده منتقل میکند.

فیلمنامه فیلم تنها جای مورد بحث میتواند قرار گیرد. فیلمنامه ای که به سرعت و بدون وقت تلف کردن بیننده را جذب فیلم میکند. با خود همراه میکند. به اوج داستان میبرد ولی بعد از بیدار شدن کاپیتان سفینه، مخاطب را از داستان بیرون می اندازد. چرا که این سوال در ذهن مخاطب بوجود می آید که از بین ۵۰۰۰ نفر مسافر کشتی فضایی چرا کاپیتان کشتی بصورت تصادفی از خواب بیدار میشود و چگونه می شود که با تنها چند کلمه وصیتی که کاپیتان به جیم و آرورا میکند، رابطه آنها دوباره متحول شده و روحی تازه میگیرد. همچنین استفاده از تعلیق های فداکاری در انتهای فیلم بیشتر مضحک به نظر می رسید تا تاثیرگذار. طوریکه اگر اجرای صحیح و خارق العاده تصویربرداری و صحنه سازی و ظاهر مناسب بازیگران تا ۷۰ درصد فیلم وجود نداشت این ضعف ها باعث غیرقابل تحمل شدن ما بقی فیلم می شد.

در کل فیلم مسافران از یک فیلم علمی تخیلی بالاتر نمی رود. فیلمی که در جای جای آن سعی شده است تا بیننده را به صندلی خود میخکوب کند که فقط در چند صحنه موفق به این امر شده است. البته که صحنه تعلیق آب استخر به حد اعلا اجرا شده بود و خوب از آب در آمده بود. نبایستی از فیلم مسافران انتظار بیش از این داشته باشیم، ولی نقطه مثبت این فیلم حسی بود که بعد از فیلم به بیننده دست می داد. حسی به دور از اتلاف وقت. حسی پر از یاد صحنه های زیبای بصری که در ذهن می ماند و با صحنه های زیبا در تیتراژ فیلم مثل نت آخر به غایت خود می رسد.