توجه: خطر لو رفتن داستان فیلم Everest وجود دارد. در صورتی که این فیلم را ندیده‌اید این متن را با احتیاط بخوانید یا خواندن آن را به بعد از تماشای آن موکول کنید.

اولین چیزی که بعد از دیدن «اورست» به ذهن می رسد٬ همان سه کلمه ی جادویی است که حق مطلب را ادا می کند. آخرین ساخته ی بالتازار کورماکور٬‌ اثری به غایت شگفت انگیز و در عین حال کامل است. هنر کارگردانی و اجرای این فیلم به روایت مستند گونه اش است آنطور که مخاطب را آهسته آهسته وارد فضای فیلم می کند بدون اینکه او متوجه این پویش شده باشد. روایتی بی نظیر و کم نقص بر اساس واقعه ی دردناک سال ۱۹۹۶ که در اورست رخ داد و بر اثر آن٬ کوهنوردانی که از صعود بازمی گشتند را گرفتار طوفان کرد. این حادثه جان ۸ نفر از کوهنوردان را گرفت.

این فیلم از نظر بار فنی اثری بسیار دقیق به شمار می آید. تصویربرداری بی نقص سالواتوره توتینو بر ارزش هنری فیلم دو جندان افزوده و وی با پرهیز از حرکت های هیجانی به آرامی به روایت داستان می پردازد. صدا برداری و صداگذاری در این فیلم چیزی شبیه معجزه است. حجم صدای فن های غول پیکر و کنترل آن چیزی نیست که به راحتی بتوان آن را مدیریت کرد. تصویربرداری و صدابرداری در ارتفاع و تلاش برای خلق اثری جدی و مهمتر از آن سینمایی٬ قابل ستایش است. تاکید کارگردان بر استفاده ی هرچه کمتر از جلوه های ویژه٫ مخاطب را غرق سرمای اورست می نماید.

بازیگران فیلم به طور هوشمندانه ای انتخاب شده اند و با راهنمایی های کارگردان که خود اصلیتی ایسلندی دارد و با سرما بیگانه نیست٬ به خوبی در هوای سرد کوهستان٬ پرفورمنسی قوی ارائه می دهند. راب هال(جیسون کلرک) و اسکات فیشر(جیک جیلینال) دو موتور و رهبر گروه های صعود کننده به اورست هستند. با وجود نقش کوتاهی که کیارا نایتلی در فیلم به عنوان همسر راب هال(جیسون کلرک) بر عهده دارد٬ بسیار تاثیرگذار ظاهر شده و عملکردی درخشان دارد.

«اورست» را به همه ی دوستداران سینما پیشنهاد میکنم. با یک فنجان قهوه یا چای داغ «اورست» را تماشا کنید.